Deze nieuwe situatie waarin we met z’n allen verkeren, creëert compleet nieuwe ervaringen. Het laat zien hoe creatief we zijn en hoe we wel degelijk omzien naar elkaar. Maar ook hoe lastig het is en we het nog niet helemaal serieus nemen.
Vandaag realiseerde ik mij dat mijn single-zijn ook een verschil maakt in deze weken van Social Distancing.
Al wandelend over het strand zag ik overal gezinnen en stellen om mij heen. Die overigens keurig afstand hielden van anderen, wat mogelijk is hier in “Ijmuide” omdat ons strand zo breed en groot is. Maar als gezin, als echtpaar, liepen ze allemaal dicht naast elkaar. Veelal hand in hand, kinderen knuffelend, elkaar aanrakend. De logica kan ik wel begrijpen omdat ze in 1 woning leven en dus op elkaar zijn aangewezen. En als er 1 ziek wordt, zal het hele gezin in quarantaine moeten.
Die 1,5 meter doet er voor hen minder toe (al hoop ik dat ook zij voorzichtig zijn als het gaat om hoesten en afstand houden,in elleboog niezen, handen wassen, etc ;-)). Maar zij moeten ook als echtpaar of gezin wel die afstand van 1,5 meter op anderen dan serieus aanhouden. Of als groep jongeren moet je dit ook serieus doen. Niet vanuit angst maar vanuit wijsheid en bewogenheid voor anderen.
Isolement
Maar het gevoel van isolement en eenzaamheid werd ineens groter.
Als single mag ik in principe niemand aanraken en moet ik bij iedereen 1,5 meter afstand houden. Geen aanrakingen, geen knuffels. Wekenlang. En vooral het zien van alle fysieke aanrakingen van gezinnen en stellen komt dan wat harder aan.
(Btw, dit is toch ‘voer voor wetenschappers’! 😉 Wat gebeurt er met mensen die wekenlang geen knuffels krijgen, of geen eenvoudige aanraking, een schouderklop, een hand op een hand. en anderen die dit wel blijven krijgen? ….)
Fysieke aanraking is in normale omstandigheden gezond voor ons en ons afweersysteem.
De feiten
Een studie wijst uit: “Mensen die veel aandacht en warmte krijgen van anderen hebben een beter afweersysteem en voelen zich beter in hun vel. Bij fysiek contact komt het hormoon oxytocine vrij en dit hormoon zorgt ervoor dat we minder stress hebben, minder stress betekent meer weerstand in ons lichaam en versnelt het genezingsproces. Bij zieke mensen komt de werking van het hormoon duidelijk naar voren. Het is bewezen dat bij patiënten die zich geborgen en geliefd voelen, ontstekingen en wonden veel eerder genezen. De stof oxytocine helpt ook om angstgevoelens te onderdrukken en stress te verminderen.”
Het geborgen en geliefde VOELEN, kan dus ook al een verschil maken.
Gelukkig komt die stof ook vrij bij het krijgen van opbouwende woorden en het ontvangen van complimenten. Maar ook door bijvoorbeeld muziek te maken of te luisteren en samen te zingen!
Dus we kunnen elkaar toch helpen in deze weken van ‘afstand houden’ door elkaar met woorden te bemoedigen, complimenten te geven, muziek te luisteren, te zingen of te dansen…alles met gepaste afstand. Dat kan! Het versterkt onze weerstand.
En dit is juist zo belangrijk voor de ouderen die nu geen bezoek meer krijgen. Gelukkig zijn er in tehuizen lieve verzorgers die hen die liefde alsnog geven. En gelukkig zijn er van die heerlijke leuke initiatieven om buiten een tehuis muziek te gaan maken zodat ouderen kunnen meezingen. En zijn de radio-zenders bezig om muziek te draaien die opbouwt en blij maakt.
Complimenten en zingen
En dit geldt dus ook voor de alleengaanden die thuis zitten. Ook zij kunnen heel veel voordeel hebben aan opbouwende woorden, gevoel gezien te worden.Ik denk ook aan gezinnen/families waar deze verplichte thuis-situatie juist meer stress en spanning oplevert, met misschien wel meer scheldwoorden en fysieke klappen. Dat zijn pijnlijke situaties die je liever wilt voorkomen. Belangrijk om ook hier met elkaar oog voor te hebben en elkaar waar mogelijk te ondersteunen en te helpen. Aandacht te geven en een luisterend oor te hebben.Ik ga het wel redden. Ik maak graag muziek en zing graag. Voordeel van christen-zijn en kerkgang kennen: we zingen veel! Nu via livestream.
Ik ben dankbaar om een levende relatie met Jezus te hebben, waardoor mijn geest zich geliefd en geborgen weet wat enorm veel positief effect op mijn ziel en lichaam heeft. Hem kennen als grootste Rustgever, is een zegen.
Ik ga graag de natuur in, ik teken, ik puzzel, ik zing, ik bel vrienden, ik bid, ik lees. En ik doe voorzichtig en houd mij aan de adviezen van RIVM. En ik durf wel te wandelen met vrienden, met gepaste onderlinge afstand.
Laten we inderdaad oog hebben voor elkaar, woorden spreken die bemoedigen en opbouwen, laten we waar mogelijk dansen, zingen, schilderen, tekenen, muziek maken en muziek luisteren . De ander het GEVOEL geven dat hij/zij er toe doet.
En dat kan allemaal met 1,5 meter onderlinge afstand. En daar moeten we ons echt aan gaan houden. Iedereen.
(Oh ja, het schijnt dat er ook oxytocine vrijkomt bij het eten van pure chocolade ….;-))